Om vanuit eigenliefde te handelen en het leven iets minder verwarrend te maken, is het noodzakelijk om achter een persoonlijke waarheid te staan. Om die te eren en daarnaar te leven. Het telkens opnieuw op losse schroeven zetten van de eigen waarheid is zelfdestructief. Er is namelijk een wezenlijk verschil tussen zelfreflectie en zelfkritiek.

Gedicht over het onderbewustzijn

Dit is vertraagd bezoek
na lange reizen in de denkcirkels van elders

Op de snijlijn tussen acceptatie en het verlangen naar verandering is het krap leven.

Gedicht over tot waar ik wil reiken

God schiep een paradijs en in Haar oneindige goedheid besloot Zij dat alles er mocht zijn. Ze blies in elke mogelijke bestaansvorm bewustzijn, alsook voorzag Zij elk wezen van een vrije wil. Zowel het duister als het licht kreeg een plaatsje, in Haar hart was er altijd plaats voor beide, daar Zij volledig vrij van oordeel was en gevuld met onvoorwaardelijke liefde. Alles wat Ze schiep, was op een ingenieuze manier met elkaar verbonden. Het was een beweeglijk geheel van komen en gaan, van creëren en vernietigen en van liefde en angst.

Nog een gedichtje dat eruit wou

Het verstrijken der indrukken had mij uit elkaar doen vallen en tijd zou mij weer aaneen smelten. Die tijd kreeg ik nu. Tijd om mezelf te herzien. Om mezelf te re-valideren. Rond de duur betaalde tijd bond ik, als ware het kleurrijke ballonnen, een tros gerechtvaardigde ‘neens’. Want dit proces was ernstig genoeg om mijn authentieke verlangens kracht bij te zetten. Om ze te onderstrepen met dikke zwarte lijnen die mijn tere rijke wereld afbakenden.

Een mens heeft waarheden nodig. Als fundering voor zijn keuzes en richtingaanwijzers bij het handelen. Wel kies ik ervoor om licht te reizen doorheen mijn menselijk bestaan. En dus blijven mijn waarheden licht en inwisselbaar, wat ze niet minder waardevol maakt.

Een gedicht over het ontwaken dat iedere ochtend gepaard gaat met de herinnering aan het levensverhaal dat ik aan het schrijven ben. En de slaap die het mij iedere nacht weer even doet vergeten. Godzijdank voor de slaap.

Een gedicht over de ruimte die ik nodig acht om de verhalen des levens te overdenken en verteren. En hoe ik ze het liefst aan de aarde wil geven, zodat ze in vertrouwen kunnen uitgroeien, natuurlijk en zonder moeite.

Een gedicht over het bewustzijn achter de gedaante van een jonge vrouw

Mijn ontwaken dat ging, vooral in de eerste fase, gepaard met een enthousiasme dat zich morsig wou overhevelen naar de nabije omgeving. En met verontwaardiging die zich aan vanzelfsprekendheden hechtte. Nu het laaien enigszins geluwd is tot een stabiele vlam, zie ik op welke manier mijn echo’s werden ingekleurd door anderen. Ik begrijp nu waarom sommigen mij de rug toekeerden.

Een gedicht over het uitdoven van vriendschap

Er is jou geleerd hoe het hoofd boven water te houden, met een simpele schoolslag kwam je al een heel eind. Maar het duiken heb je jezelf aangeleerd, weliswaar uit noodzaak. Ook omdat het in je aard zit om onder de oppervlakte te kijken. De diepte herbergt mogelijkheden en inzichten waar je je als drijver geen voorstelling van kunt maken. Enkel duikers weten welke schatten er tussen de donkerste spelonken te vinden zijn. Welke waarheden er ver onder de woelige spiegel huizen.

Dit is een ode aan de absoluut niet te onderschatten subtiliteit en sensitiviteit. Deze woorden worden uitgestuurd om jou te eren, bevestigen en erkennen. Je wordt gezien. Je bent niet alleen. Weet dat jij een verschil maakt. Dat jij de belichaming bent van hoop, wilskracht en puurheid.

Zouden we kunnen inzien dat het geen zin heeft, dat het zelfs vermoeiend is, om de donkere krachten in de wereld telkens te vernoemen en dus te bevestigen in hun bestaan? Telkens opnieuw wanneer gelijkgestemden het verontwaardigde klaaglied der onrechtvaardigheid van de wereld in koor klaroenen, staat dit gelijk aan een bijdrage van verlaagde frequenties in het collectieve energieveld.